پس از توافق ۱۹۹۴ که در آن نهادهای بینالمللی در ازای خلع سلاح هسته ای به اوکراین تضمین های امنیتی دادند آنها نتوانستند به وعدهٔ خود وفا کنند. در چنین شرایطی کشورهایی نظیر ایران چطور میتوانند جرأت کنند و دربارهٔ امری جدی با کشورهای غربی مذاکره کنند یا به امید دریافت تضمین خود را خلع سلاح نمایند، آن هم وقتی وعده به کشورهایی که داوطلبانه خلعسلاح شدهاند نقض شده و تضمینهای ارائه شده بیدوام بودهاند؟