ظلمی که می بینیم و ظلمی که نمی بینیم
گزارش اختصاصی مردّا به نقل از ابراهیم اکبرزاده زنگنه؛ حتی قبل از آنکه پوتین اراده اقدام نظامی در مقابل اوکراین را در سر بپروراند و روس ها پوتین های خود را به پا کنند و از مرز اوکراین بگذرند، جهان در حمایت از اوکراین به رنگ آبی و زرد درآمد و تمام کشورهای غربی و خط رسانه ای آنها در بوق جنگ می دمیدند و اوکراین را تحریک می کردند به مجهز شدن در مقابل تهدید و خطر روس ها و اثر این رویکرد را در رفتار سیاستمداران اوکراینی بارها مشاهده کردیم و در آخر اوکراین قبل از اقدامی از سوی روسیه نیروهای نظامی و ارتش زرهی خود را به منطقه چرنوبیل در مرز بلاروس و روسیه اعزام نمود و تحرکات و آتشی از خود به نمایش گذاشت که معرکه ای را به بار آورد. مردم جمهوری های خود مختار و تازه جدا شده از اوکراین به نام های لوهانسک و دونسک به روسیه درخواست کمک نظامی نمودند و همین بهانه ای شد تا روسیه که از مدتی قبل در صدد برگزاری رزمایش مشترک با بلاروس را داشت، در دفاع از روس تبارهای این دو جمهوری، مسیسر را رو به سوی اوکراین تغییر دهد و رزمایش از سوی هر دو کشور روسیه و بلاروس تبدیل به اقدام نظامی در داخل خاک اوکراین گردد.
در ادامه شاهد بودیم که رسانه های گوناگونی از جمله: دویچه وله، یورونیوز، سی ان ان، فاکس نیوز، بلومبرگ، فرانس ۲۴، بی بی سی، وی او ای و … شروع کردند به تلقین تجاورگری و ظالمانه بودن اقدام روسیه در افکار عمومی جهان …
هر شبکه و نشریه و موج رسانه ای را که بگیری و هر کجای جهان باشی، خط خبری ۲۴ ساعته غول های رسانه ای جهان، به طور کامل بر اوکراین متمرکز شده است.
همه به صورت یکدست در جهت تحریک افکار عمومی هستند و بسیاری از کشورها، روسیه را محکوم میکنند و انگشت شماری آن را منطقی و حق مشروع دولت مسکو میدانند.
در این میان آیا کسی توجه می کند که این چهره ها، مقامات، کشورها و رسانه هایشان در موارد مشابه چه رویکرد و واکنشی داشته اند؟
آیا به چرایی این رویکردها هم پی می برند؟
آیا کسی هم از مظلومیت یمن و مردم آن، سخنی به میان می آورد؟!
چرا آمریکا و انگلیس و عربستان حق دارند یمنی ها را سال های سال مورد استثمار خود قرار دهند و تا امروز بیش از ۸ سال یمن را مورد هجوم و محاصره نظامی خود و هم پیمانانشان قرار دهند؟
بر کسی پوشیده نیست که تقریبا تمام جهان در برابر جنایت هایی که به مراتب تلخ تر و ظالمانه تر از وقایع اوکراین است، ساکت مانده و کسی خم به ابرو نمی آورد و انگار نه انگار که سعودی ها با هدف نسل کشی و انتقام گیری و انگیزه های تاریخی، عقیدتی، چه جنایت ها که روا نداشتند و چگونه شهرهای یمن را به ویرانه ای تبدیل کرده اند.
گویی نمی بینند و نمی شنوند که آمریکایی ها و هم پیمانانشان با اهداف سوق الجیشی از هیچگونه حمایت تسلیحاتی و سیاسی از عربستان دریغ نکرده اند و سالیان سال مردم اکثریت شیعه یمن را در فقر و گرسنگی و بیماری محاصره کرده اند.
این همه بی اهمیتی به یمنی ها و آن همه اهمیت و توجه و بال بال زدن برای اوکراینی ها، بر می گردد به نیت ها و اهداف استراتژیک امپریالیسم جهانی و قدرت رسانه هایی که ابزاری در دستان آنها است.
رسانه هایشان هرکجا را که دوست داشته باشند و آنگونه که دلشان بخواهند پوشش میدهند، حتی گاهی دیده شده که خود، اتفاقی را برای تولید خبر، رقم می زنند، گویی فیلمی در حال تولید است و بخشی از سناریو از قلم افتاده و نیاز است عوامل در میدان اقدامی کنند تا داستان روایت را آنگونه که لازم دارند کامل کنند، حتی برایشان مهم نیست که اقدام در واقعیت از چه ناحیه ای صورت گرفته …! مهم هدفی است که دنبال می کنند.
برای درک این رفتار احتیاج نیست به شهر کیِف یا صنعا برویم، چراکه در خط خبری رسانه های گوناگونی که بیست و چهار ساعته و در تمامی مناسبت ها و هر روز در گوش مردم علیه جمهوری اسلامی ایران می خوانند، همین سیاست فریب و دشمنی و پروپاگاندای رسانه ای وجود دارد و همه ما هر روز آنرا تجربه می کنیم.
شاید اکثریت مردم در رویاهایشان در زندگی به دنبال قصه های شیرین تر و جذاب تری باشند، اما باید دانست که اگر حواسمان نباشد، آنچه را واقعی نیست باور می کنیم و به غیر واقعی ها و به دور از حقیقت ها معتقد می شویم و اجازه خواهیم داد آنها که واقعیت ها را برای ما تعیین و ترسیم می کنند، بر افکار و ادراک ما سوار شوند و بتازند و از ما زامبی هایی بسازند علیه خودمان …
آری این است واقعیت دنیایی که امروز در آن زندگی می کنیم.
همه ی تیم های فوتبال جهان به راحتی با عربستان بازی میکنند.هیچ کس به آنها نمیگوید چون شما متجاوز هستید شما را تحریم فوتبالی می کنیم، هیچکس خواننده و نوازندهی آمریکایی و عربستانی را از مسابقات جهانی طرد نمی کند، اما همان تیم ها، همان مسابقات و فستیوال ها، روسیه را تحریم کردهاند و میگویند بازی بی بازی! بانکهایشان هم خط سوئیفت را قطع می کنند، تحریم های گسترده مالی و دیپلماتیک را در دستور کار قرار می دهند، قوانین جدید مطابق شرایط موجود وضع می کنند، بودجه های سنگین نظامی علیه روسیه تصویب می کنند و از همه مهمتر برای رسانه هایشان سناریوهای از پیش تعریف شده ای را به اجرا در می آورند.
اصلاً آیا یک بار می گویند، این حکومتی که خود برای اوکراینی ها به ارمغان آورده اند، چرا آمادگی مقابله با دشمن خود ساخته را نداشته؟
چرا نتوانسته یا نخواسته ۲۴ ساعت هم در مرزها و در مقابل ورود نظامی روسیه دوام بیاورد؟
چرا از مدتها قبل در شهرها انواع تجهیزات زرهی و توپخانه را مستقر کرده؟
چرا باید منتظر دشمن بماند تا جنگ را در کوچه پس کوچه های شهر کیف (مثلاً) مدیریت کند؟!
چرا رئیس جمهور یک کشور در طلب حمایت باید به اقدام بیگانگان تکیه کند؟
چرا دل و زبانش با اشاره بازیگران غربی می چرخد؟
رسانه های غربی سالیان سال است که مخاطبانشان را عادت داده اند به دلسوزی برای آنچه چشم ها، گوش ها و عاطفه هایشان آنرا خوب و خودی می دانند، از نظر مخاطب رسانه های غربی، برای کسی باید دل سوزاند که : چشمش آبی باشد، یا موهایش بلوند باشد، سفید برفی باشد، مدل خاصی پوشیده باشد، در جای خاصی زندگی بکند، حتی برای سگ او هم باید دل سوزاند و اوست که حق زندگی دارد..!
بر اساس همین سناریو، در شبکه های مختلف از جمله سی ان ان به عینه دیدم که تعدادی (البته قابل تشخیص نبود که همه آنها اوکراینی باشند) تعدادی اوکراینی را با بچه ها و سگ و گربه هایشان در نقطه ای در مرز لهستان گرد آورده بودند و مجری تلویزیون هر چند دقیقه یک بار روی آنتن می آمد و با آب و تاب در مورد ظلمی که روس ها در حق اوکراینی ها روا داشته اند گزارش می داد و در بخشی از صحبت هایش خطاب به سیاست مدارانشان می گفت، اینجا افغانستان نیست، اینها مردم اوکراین هستند که دچار چنین وضعیتی شده اند …
و تمام اینها در حالی بود که، تمامی افرادی که در پشت صحنه بودند در بهترین شرایط ظاهری به نظر می رسیدند، گویی به اتفاق خانواده و سگ و گربه هایشان دارند می روند پیست اسکی دیزین…، اما رسانه ها خوب می دانند با مخاطبانشان چه کرده اند و آنها را به چه عادت داده اند و می دانند که با همین گزارش، دل مردم جهان را می توانند به درد آورند و با خود و اهداف و سیاستهای توسعه طلبانه امپریالیستیشان همراه و همسو کنند!.
آری این است دنیایی که امروز در آن زندگی می کنیم.
اوکراینیها با دسیسه هایی که از سالها قبل تا به امروز از طرف آمریکایی های به ظاهر دوست، گریبانشان را گرفته، آسیب می بینند و مردم این واقعه را به نظاره می نشینند و از آن حرف میزنند و از جامعه جهانی انتظار واکنش سخت و برخورد با متجاوز دارند و کمک های بی شماری که به سوی اوکراین روانه می شود.
آنسو تر اما یمنیها می میرند بدون اینکه دیده شوند و کسی برای آنها دلسوزی کند، حتی در ظاهر…! چرا؟
نظرات خود را در خصوص این خبر در صفحه اینستاگرام ارائه نمایید:
https://www.instagram.com/p/CahEmNgIeWC/?utm_source=ig_web_copy_link
ارسال دیدگاه
شما باید وارد سایت شوید تا بتوانید نظر دهید.